Φαίνεται ότι την “κανονικότητα” αποτελούν αυτοκτονίες όπως του καθηγητή, πατέρα τριών παιδιών, της μητέρας που αφαίρεσε μαζί και τη ζωή του παιδιού της προ ολίγων ημερών με κοινό παρανομαστή τη νοητική νόσο και το συνακόλουθο στίγμα.
Κανονικότητα που σκεπάζει τις πράξεις μαζί με το στίγμα που δεν αναφέρεται πουθενά.
Κανονικότητα που αναφέρεται σε κάποιες επικεφαλίδες στις εσωτερικές σελίδες των εφημερίδων και στα site.
Kαι η “κανονική” πολιτεία μένει βουβή στα αίτια που οδήγησαν τους αυτόχειρες. Ο “αυτισμός” και το πρόβλημα υγείας που άφησε πίσω του ένα εγκεφαλικό επεισόδιο.
Τα υποστηρικτικά δίκτυα αυτών των ανθρώπων απόντα. Οι συνάδελφοι ή γείτονες δεν είχαν αντιληφθεί τίποτα. Οι σύζυγοι σιωπηλοί. Άλλωστε που να απευθυνθούν; Σε δομές που υπολειτουργούν; Που το “επείγον” περιστατικό υποτιμάται για ένα πιο “επείγον;” Σε δομές που κάποιος “ειδικός” θα ακούσει το πρόβλημα , που θα παραπέμψει αυτόν που τόλμησε να απευθυνθεί σε αυτόν για συνταγογράφηση κάποιου αντικαταθλιπτικού και μετά θα τον στείλει στην ίδια σιωπή του, στην οικογενειακή του “ασφάλεια” .
Απουσιάζει η πραγματική υποστήριξη, το αυτί που θα ακούσει τον νοσούντα και αυτόν που θα δράσει. Προσλήψεις σε προσωπικό ψυχικής υγείας προκηρύσσονται. Πόσο εξειδικευμένο είναι το προσωπικό σε παρόμοιες καταστάσεις; Ποιο είναι το νομικό πλαίσιο που καθορίζει τις εκπαιδεύσεις και τα τυπικά προσόντα των “ειδικών”; Ποια επαγγελματικά δικαιώματα αναγνωρίζονται; Η ψυχική υγεία στη χώρα μας παραμένει θολό τοπίο. Μήπως πρέπει να αρχίσει να μας απασχολεί πριν άλλες μητέρες ή πατεράδες ακολουθήσουν τον δικό τους μονόδρομο διαπράττοντας το “απονενοημένο διάβημα”;
